Karışık anlardan biri ile karşı karşıya kalınca insan, hemen yorumlar başlar çevresindekilerden bilirsiniz.. Ağzı laf yapan tonla adam vardır taşına torpağına kurban olduğum ülkesinde. Oysa ben birini karışmış halde gördüğümde susar ve izlemeye başlarım; yaptıklarını, söylediklerini... İzlemek çoğu kez daha iyi anlamayı sağlar görebilen için elbette.. Göremeyenler görmesin boşverdik onu daha önemli konumuz var şimdi...
Arka arkaya iki sevdiğim kişiden aynı kelimeyi duyunca üzerine düşünmeye başladım son bikaç gündür. Kelimemiz "saçmalamak" sevdiğim kelimeler arasında yer alan bu kelimeyi kullanarak kamufle etmeye çalışıcam bazı şeyleri...
Fazla detaya girmeden bahsetmem gerekirse bir çizmeci kedi klasiği olan durum nüksetti ve canımı oldukça ama oldukça acıttı.. Külçe altınlara boğulmuş, mutluluktan halen dört köşe olan ben aynı anda bi de bu nahoş durumun içine daldım ve buçuğumu kaybettim...
Belki şu an içinde bulunduğum durumu düşüncek olursam koca hayat okyanusunda bir damla ama açıkçası bu kadar koyacağını düşünemezdim... Kim bilir belki bi başka zaman bi başka hayatta saçmalarız... :.(
Şunu belirtmeliyim ki en zor anlarımda hep kalemime sarıldım, yazarak rahatladım rahatladıkça da yazdım.. Hiçbir zaman kalemimi satmadım, yazdıklarımın sansür kurullarına girmesine izin vermedim. Vermem de.. İşbu sebepten dolayı tam da bu noktada:
Yaşasın tam bağımsız Türkiye!!!